Dinsdag 4 september 2018
“Hi Ahmed: hoe gaat het met je?”
“Hi vriend, het gaat goed, maar we weten dat er iets verschrikkelijks gaat gebeuren. We maken ons zorgen want we kunnen nergens naartoe. We hebben het gevoel dat we geen enkele controle hebben. We horen dat de Russen, de Turken, de Amerikanen en de Iraniërs overleggen, dat ze gaan besluiten over wat er met ons gaat gebeuren. We hebben nu geen andere keus dan proberen om gewoon door te gaan. Gisteren hebben we een theatervoorstelling gedaan in Quraiteen, een dorp hier vlakbij. De shows lopen als een trein, maar het blijft een raar gevoel om ‘gewoon’ door te gaan. We gaan nu zelfs werken aan een nieuwe voorstelling. Ik hoop dat we het nog mee gaan maken dat we die gaan opvoeren. The show must go on…”
“We hebben het idee dat niemand weet wat er hier aan de hand is. En wijzelf weten het dus ook niet. De soldaten van de Turkse legerposten hier vertellen ons dat we ons geen zorgen moeten maken. Maar we weten niet of we hierop kunnen vertrouwen. Want vanochtend zijn er weer bombardementen bij Jisr al-Shugur geweest. Weten jullie misschien wat de Turken gaan doen?”
“Bel je me deze week weer?”